Andrzej KURYLEWICZ    Wanda WARSKA   Czesław NIEMEN

Muza Polskie Nagrania XL 0831

1. WIECZORY NIEKOCHANYCH – Ireneusz Iredyński
2. CZUŁOŚĆ – Cyprian Kamil Norwid – „Studio 63”
3. PIETRUCHA– Szymon Szymonowicz – „Studio 63”
Fragment poematu „Żeńcy”
4. MAZUREK – Franciszek Karpiński – „Studio 63”
5. ZAPYTAJ – Cyprian Kamil Norwid – fragment poematu
Teatr Narodowy Warszawa
6. ROMANCA CHERRUBINA – Beuamarchais „Wesele Figara”
przekład: Stanisław Hebanowski
Teatr Powszechny Warszawa

ORKIESTRA POD DYREKCJĄ ANDRZEJA KURYLEWICZA oraz:
Andrzej Przybielski – trąbka
Andrzej Kurylewicz – fortepian
Jacek Bednarek – kontrabas
Władysław Jagiełło – perkusja

Reżyser nagrania: W. Piętowski
Operator dźwięku: H. Jastrzębska-Marciszewska

1. PAN TADEUSZ – czołówka muzyczna widowiska TV
2. W WERONIE – Cyprian Kamil Norwid – „Studio 63”
Teatr Narodowy Warszawa
3. TAKA GŁĘBOKA PRZY FONTANNACH CISZA – Juliusz Słowaczki
fragment poematu „Podróż na Wschód” – „Studio 63”
4. MÓJ PSALM – Cyprian Kamil Norwid – „Studio 63”
Teatr Narodowy Warszawa
5. PRZY KOŚCIÓŁKU – Juliusz Słowacki – „Studio 63”
Teatr Narodowy Warszawa „Beniowski”
6. JESIEŃ – Cyprian Kamil Norwid – Teatr Narodowy Warszawa
7. DOBRANOC – Adam Mickiewicz – sonet
8. KOŁYSANKA – Zygmunt Krasiński „Nieboska komedia”
Teatr Narodowy Warszawa, „Studio 63”

Zwrócono się do mnie, abym napisał kilka słów o swoich piosenkach. Zgoda, ale co? Czy to jak powstawały? Czy to, że niebezpiecznie jest pisać muzykę do wierszy poetów zapisanych złotymi zgłoskami w historii literatury jak w przypadku Mickiewicza i Słowackiego, bądź uznanych za trudne i niemuzyczne w przypadku Norwida? Czy to, żeby nie popaść w banał, żeby nie pisać w oderwaniu, ani pod cokolwiek, ale konkretnie, pod teatr, pod wiersz, pod aktora, pod nastrój spektaklu? Czy też wreszcie ujawnić czy powstawały one w pocie czoła, czy z łatwością, czy trwało to kilka godzin, czy parę chwil? Wydaje mi się, że nie w tym tkwi sedno sprawy. Na ogół nikogo nie obchodzi w jaki sposób i jak długo powstaje piosenka. Liczy się jedynie efekt końcowy. Jednego wszakże pewien byłem od samego początku: najważniejszy jest wiersz. Nie wolno go uronić, zakamuflować, pominąć. On rządzi wszystkim. Musi wyjść pierwszy na plan, musi być jasno podany, słyszalny i przejrzysty, tym bardziej że nie jest recytowany a śpiewany, że dochodzi doń melodia, rytm, instrumentacja, wreszcie indywidualna interpretacja wykonawcy. Muzyka winna uwypuklić go i przybliżyć, a nie spłaszczyć i oddalić.
Piosenki zebrane na tej płycie powstały w ostatnich kilku latach i oprócz „Wieczorów niekochanych” Iredyńskiego i sonetu Mickiewicza „Dobranoc” – są rezultatem współpracy z Adamem Hanuszkiewiczem. Zostały napisane dla telewizyjnego „Studia 63” oraz teatrów Powszechnego i Narodowego w Warszawie, zaś czołówka z „Pana Tadeusza’ zaczynała i kończyła wszystkie dwanaście ksiąg tego telewizyjnego widowiska. Stąd jej obecność na płycie. Kilkakrotnie powtarzana stanowi interludium, komentarz, lub jak kto woli to nazwać.
Wiem że chciałem nagrać taką płytę i wiem, że od chcenia do nagrania droga długa. Ktoś wreszcie spytać może, dlaczego wybrałem Warską i Niemena? To zrozumiałe. Posłuchajcie.

Andrzej Kurylewicz