Prawa, lewa… jednak lewa!

– Szanowni Państwo! – mówi Reporter – Znajdujemy się w znanej nam z poprzedniego wykładu auli Konserwatorium Muzycznego, gdzie licznie zgromadzeni studenci z niecierpliwością oczekują na kolejny wykład zaskakująco niekonwencjonalnego, prześwietnego profesora Jana O’mario Rokitnika. Z nieoficjalnego źródła dowiedziałem się, że pan J.O’.R. ma w zanadrzu fraka olśniewającą siurpryzę! Otóż i On!

Wszyscy, którzy spodziewali się wejścia paradidlowym krokiem, oniemieli z zachwytu, bowiem pan Profesor wturlał się do auli kręcąc zamaszyste hołubce. Zaskakujące było metrum trójdzielne pląsów. I jak to bywa przy tak licznym audytorium – nastąpiła polaryzacja poglądów. Do jakiej piosenki wywija figury profesor?
– „Złoty pierścionek”!…- O tę piosenkę gotowi byli założyć się miłośnicy błyskotek. Miłośnicy zwierząt wespół z hobbystami stolarstwa (plus nieliczni oftalmolodzy) obstawiali „Wlazł kotek na płotek… i mruga”. Ujawniła się też frakcja hedonistów, utracjuszy i sybarytów. Ci obstawiali pewniaka – „Cała sala tańczy z nami”… Jednak nikt nie wpadł na pomysł, że profesor tańczył walczyka. „Szła dzieweczka do laseczka” (do zielonego) Uciekała do laseczka, bo się bała myśliweczka (bardzo szwarnego!).
Profesor nad wyraz ukontentowany entuzjastycznym przyjęciem jego niesztampowego entree postanowił omroczyć czeredę słuchaczy, czymś nad wyraz fenomenalnym, zapierającym dech w piersiach, ale i niebezpiecznym. Wykonał podwójnego Rittbergera!
– Reporter- Czy jest na sali lekarz?… Drodzy Państwo! Harmonogram następnych wykładów zależy od diagnozy chirurga ortopedy. Do usłyszenia! Mówił Kajetan Ratamaki.

R A D Y  N I E  O D  P A R A D Y

U znakomitej większości populacji występuje zróżnicowanie motorycznych możliwości kończyn. Typową dla większości ludzi (75-90%) jest praworęczność, a to oznacza, że u nich lewa część ciała funkcjonuje gorzej i mniej sprawnie. Kapitalnego znaczenia nabiera ta przyrodzona ułomność w twórczym procesie muzykowania, angażującym wszystkie zmysły i multum mięśni. Owa wadliwość szczególnie doskwiera przy grze na perkusji. Amplituda ruchu, częstotliwość uderzeń pałkami, wymogi koordynacji – obnażają bezpardonowo skazę organizmu homo ludens.
Pierwszym i najprostszym, wręcz trywialnym sposobem na odwrócenie
tego niesprzyjającego wyróżnika naszego ciała, możliwym do ćwiczenia codziennie, jest zamiana ręki prawej na lewą – do wykonywania rutynowych, powszednich zachowań. Oczywiście nie trzeba tego traktować jako imperatyw kategoryczny, ale jako jedną z dróg do celu.
Zaczynamy rano – szczotkujemy zęby Lewą ręką. Oczywiście namydlamy się Lewą ręką. Fryzurę polerujesz Lewą. Ostatni szlif – dopuszczalna Prawa. Słodzisz? Lewa. Mieszasz – Lewa. Otwierasz i zamykasz drzwi – Lewa. Klamka i klucze, oczywiście Lewa. Pilot tv – Lewa. Od dzisiaj wszystko, co jest możliwe robisz Lewą ręką! Masz nieogarnione pole do eksploracji!
Uwaga!!! Nie próbuj żadnych czynności, które mogłyby skończyć się urazem. Te poczynania, które z zasady są obarczone ryzykiem – wykonuj prawą ręką! Zalewasz wrzątkiem: kawę, herbatę – trzymasz czajnik Prawą ręką. Zapalasz gaz w kuchence – Prawa! Nie majstrujesz śrubokrętem przy zepsutym gniazdku elektrycznym Lewą ręką! Liczę na Twój rozsądek. Stymulujemy lewą rękę na wszystkie możliwe sposoby, ale bezwzględnie zachowujemy bezpieczny sposób manewrowania.
Nie jest głupim pomysłem zakup japońskich pałeczek i okazyjne posługiwanie się nimi przy posiłku. Pokrojony kotlet da się spokojnie spożyć przy ich użyciu. Liczę na Twoją wyobraźnię w wymyślaniu urozmaiconych ćwiczeń manualnych.
Uprzedź rodzinę, znajomych, że twoje dziwne zachowanie nie jest dziwactwem, fanaberią, ani ekstrawagancją! Ale żmudnym dochodzeniem do równoważnej motoryki obu rąk. Nie obawiaj się, że wskutek tych niewinnych manewrów może dojść do zaburzeń skutkujących dysfunkcjami mózgu!
To wszystko, o czym była mowa, dotyczy także osobników tzw. leworęcznych. Zmieniamy tylko orientację z lewej ręki na prawą.

Ale, o co chodzi?

Lateralizacja, inaczej stronność – polega na asymetrii czynnościowej prawej i lewej strony ciała. Przyczyną jest różnica w budowie i funkcjach obu półkul mózgowych. Sprawność ruchowa człowieka opiera się na odmiennych funkcjach kończyn górnych i dolnych oraz lewych i prawych. Ważną rolę odgrywa specjalizacja i koordynacja rąk polegająca na odmienności ich ruchów. Prawa półkula mózgowa odpowiada między innymi za predyspozycje muzyczne. Odpowiada też za ruchy ręki lewej tzw. podporządkowanej. Dlatego staramy się odpowiednimi ćwiczeniami – rękę lewą – doprowadzić do wysokiego stopnia sprawności. Aby jej potencjał, był porównywalny z ręką wiodącą – dominującą – prawą.

Janaszek

Dla zainteresowanych – skocz do Wikipedii.