Bębny to żywy organizm. Każdy muzyk wydobywa ze swego instrumentu dźwięki w określonym porządku rytmicznym. Nawet jeśli to jest spontaniczna, żywiołowa, impulsywna i bezplanowa improwizacja. Perkusja jest kwintesencją rytmu. Fundamentem na którym opiera się gra całej kapeli, całego zespołu.
Słaby perkusista „położy na łopatki” nawet najlepszą grupę współinstrumentalistów. A dobry jest niczym lokomotywa, która ciągnie całą kapelę. Niczym wisienka na torcie. Figlarnie zagra unisono z basistą; wszak wzajemnie się inspirują i dopełniają. Ładnie wykończy frazę. Jak wodzirej poprowadzi ansambl przed zmianą metrum. Wirtuozeria bębniarza musi opierać się na jego muzykalności. Subtelność bębnienia polega między innymi na tym, czy pałker ma w sobie szczyptę pokory? Czy jego wybujałe ego pozwoli mu zachować miejsce w drugim rzędzie? A może nieokiełznany temperament zdominuje całą resztę wykonawców? Zamiast akompaniować i współtworzyć sztukę: stłamsi, zasypie, brzydko przyprószy kakofonią grzmotów. Po muzyce zostanie tylko smutna Melpomena {muza tragedii}. Czy bezbłędnie wyczuwa aurę towarzyszącą koncertowi? Czy w gąszczu fluidów unoszących się nad sceną potrafi podświadomie wychwycić właściwe? W ułamku sekundy przeanalizować, twórczo scalić i z euforią wystrzelić do słuchacza. To, że potrafi grać bardzo szybkie podziały, wszelkiego rodzaju zachwycające feelingi, a wszystko w zawrotnym tempie – to tylko jeden ze środków do celu.
Nie zawsze im szybciej, tym lepiej. Zagraj mniej, ale smacznie. Kończyny mają urzeczywistnić, to; co wykoncypuje głowa. Perkusja – instrument, o szerokim spektrum interpretacji muzyki.

Wolność – wolność i inwencja. Wybieraj:
PRYMITYW – ność albo KUNSZT – owność

Organizator Goskoncert, taki ichni Pagart starał się jak mógł, aby pokazać nas jak największej liczbie widzów, i dlatego miotało nami z jednego końca ZSRR na drugi. Pamiętam lot do dalekiego Chabarowska nad morzem Japońskim. Wylecieliśmy w nocy z Moskwy. Cały czas na wschód. Będąc w samolocie przeżyliśmy noc, wschód słońca, zachód słońca i w nocy wylądowaliśmy na miejscu. Różnica czasu około 8 godz. Trudno nam było od razu się zaaklimatyzować ponieważ kilka dni wcześniej byliśmy na południu rozległego kraju, tam było ciepło. Zanim ochłonęliśmy znów w drodze.
Pamiętam miasto, gdzie wywiały nas z Heniem niespokojne wiatry artystyczne. Irkuck? To było na dalekiej, mroźnej, groźnej, okrytej złą sławą Syberii. Termometry pokazywały minus 40 stopni!
– Nie mogliśmy przejść spokojnie ulicą, aby ktoś z autochtonów nas nie zaczepił – malczik bieri szapku /chłopcze bierz czapkę/. Sjewodnia oczień hołodna /dzisiaj jest bardzo zimno/. Bieri ja djenieg nie haczu /bierz ja nie chcę pieniędzy/. U mienia jeśt ich mnoga /ja mam ich dużo/. Heniu bohatersko – Mnie nie nużna /mnie nie trzeba/. Co prawda był z gołą głową, ale miał długie włosy i uparcie twierdził, że jest Mu ciepło. Pamiętam, że co i rusz ktoś nas zatrzymywał, aby rozetrzeć nam zmarznięte policzki. Jak się zrobiły białe, to już niestety mogły być odmrożone. W sumie pożyteczny zwyczaj. Sybiracy ratowali się nawzajem. Kompletna konsternacja – plask, klaps, co i rusz po pyszczydle! Powinniśmy być wdzięczni? Chyba tak, bo obyło się bez odmrożeń. Jeden z tych, który proponował Heniowi czapkę przyszedł na nasz koncert. Poznał nas. I znów ponowił propozycję – bieri nie bojtieś /bierz nie bój się/. Zawtra ja pajdu w tajgu na ahotu /jutro pójdę do tajgi na polowanie/. Ja budu strielat wołka /zapoluję na wilka/. Staliśmy wtedy w foyer, czekając na gości, których zaprosiliśmy na nasz koncert. Tajniacy. Milicjaniery! Ale o tym wkrótce.

– Mroźny, surowy klimat nauczył Sybiraków życzliwości dla innych. Razem łatwiej i bezpieczniej można było stawić czoła okrutnej przyrodzie, która nie wybacza błędów. Doświadczyliśmy tego na własnej skórze i to dosłownie.
– Puryści językowi mogą mieć zastrzeżenia do poprawności transkrypcji fonetycznej, ale to są luźne wspominki oddające klimat, atmosferę, koloryt – bez poprawności lingwistycznej w tle.