MAREK GASZYŃSKI,

(ur. 14 czerwca 1939 roku, Warszawa), dziennikarz radiowy, jeden z najpopularniejszych prezenterów muzycznych, popularyzator muzyki, publicysta i komen-tator, autor książek i tekstów piosenek, jest absolwentem Wydziału Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego (mgr socjologii).

Debiutował w Rozgłośni Harcerskiej Polskiego Radia (z Witoldem Pogranicznym, 1958-1962). Od 1962 roku współpracuje z wszystkimi programami Polskiego Radia, (Program 3 – 1962-1981, program 2 – 1981-1991, program 1 – od 1991 roku), współpracuje z radiem BIS, przygotował i prowadził kilka tysięcy audycji radiowych (cykle: Piosenki jakich nie było, Zapraszamy do Trójki, Muzyczna poczta UKF, W to mi graj, Wieczór płytowy, Wieczór z Jedynką, Klub Stereo, Muzyczne biografie, Muzyka nocą, Nocne spotkania). Jest zdobywcą radiowego Złotego Mikrofonu. W 2006 roku został Prezesem Radia dla Ciebie.

Współpracował z zespołem Niebiesko-Czarnych, był kierownikiem artystycznym zespołu ABC (1969-1971), przyjacielem Czesława Niemena, Niebiesko Czarnych i Czerwonych Gitar. Prowadził wiele imprez muzycznych (Olsztyńskie Noce Bluesowe, Old Rock Meeting, Festiwale Piosenki w Opolu i Sopocie).

Napisał teksty ponad 150 piosenek (debiut: Gitara i ja, muz. Mateusz Święcicki, wyk. Bogdan Czyżewski, 1962), dla Czesława Niemena (Allilah, Czy wiesz, Klęcząc przed tobą, Sen o Warszawie, muz. Czesław Niemen, Jaki kolor wybrać chcesz, muz. Marian Zimiński), Haliny Frąckowiak (Za mną nie oglądaj się), Macieja Kossowskiego (Nie mówię żegnaj), Andrzeja Cierniewskiego (Słodka Karolino, 2000) oraz zespołów Polanie, Niebiesko-Czarni, Czerwone Gitary (Barwy jesieni, Nie zadzieraj nosa, Posłuchaj co ci powiem, Przed pierwszym balem i Stracić kogoś, muz. Seweryn Krajewski, Jesień idzie przez park i Pożegnanie z gitarą, muz. Krzysztof Klenczon), Gang Marcela (Ojciec żył tak jak chciał, muz. Marceli Trojan).

W latach osiemdziesiątych napisał tekst piosenki Gdzie się podziały tamte prywatki (muz. Ryszard Poznakowski, I nagroda w koncercie Od Opola do Opola, wyk. Wojciech Gąssowski, 1988), dedykowany maturzystom swojego rocznika. Piosenka związana z powrotem na estradę muzycznych dinozaurów, nawiązuje do popularnych przebojów muzyki rozrywkowej lat sześćdziesiątych.

W 2005 roku powstała Biała Kartka z muzyką Seweryna Krajewskiego.

Jest autorem książek: Muzyka, którą lubię (1980), Woodstock’94, Czy wiesz – zagadki – muzyka rozrywkowa (1996), Niemen, Czas jak rzeka (2004), monografia Czerwonych Gitar – Nie spoczniemy (2005) i współautorem książki ABC prezentera dyskotek.

Współpracował z miesięcznikiem Jazz, był recenzentem płyt w miesięczniku Jazz Forum, prezenterem dyskotek (1970-1976), jurorem na wielu festiwalach muzycznych i przeglądach, jest ekspertem w telewizyjnej Wielkiej Grze i Śpiewających Fortepianach.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Był indywidualnym mistrzem Polskiego Radia w brydżu. Ma 5 dzieci i 4 wnuków.

(Źródło: Who is who in Poland, 2005)     www.gaszynski.pl

1. Studentem i absolwentem Uniwerku, Wydziału Socjologii. To były bardzo ciekawe studia i dlatego poświęciłem im sporo czasu. Chodziłem chętnie na zajęcia do wspaniałych profesorów: Państwa Ossowskich, Kotarbińskich, Pana profesora Tatarkiewicza, tego, który napisał O szczęściu, do Adama Schaffa, Leszka Kołakowskiego i paru innych…

2. Byłem redaktorem Polskiego Radia, kolejno: Trójki, Dwójki, Jedynki. A jeszcze przed Trójką robiłem audycje dla Rozgłośni Harcerskiej. Tam najpierw było dużo muzyki jazzowej, a rockandrollowej potem, i mało zbiórek, apeli, maszerowania w mundurkach. Tu i tam poznałem dobrych dziennikarzy: Grygolunasa, Turskiego, Święcickiego i paru innych…

3. Byłem tekściarzem, pisałem teksty, niektóre jeszcze egzystują, ale już coraz mniej, bo inni tekściarze piszą inne, bardzo dobre teksty Najważniejsze było poznawanie ludzi tak ciekawych i twórczych jak Czesław Niemen, Seweryn Krajewski, Ryszard Poznakowski, Andrzej Zieliński, Marek Ałaszewski, Krzysztof Klenczon i paru innych.

4. Byłem brydżystą, no, mogę powiedzieć, że jestem nim trochę nadal, choć gram dziś mniej i gorzej niż kiedyś. Ale poznałem dobrych brydżystów, takich jak Janusz Połeć, Julek Klukowski i paru innych…

5. Napisałem kilka książek i poznałem różnych bardzo dobrych pisarzy, takich jak Marek Nowakowski, Wiesław Myśliwski i paru innych…

6. Napisałem kilka wierszy i poznałem poetów bardzo ładnie piszących, takich jak Tadeusz Kubiak, Jerzy Ficowski, Wojciech Młynarski i paru innych…

7. Zakładałem i zakładam nadal Muzeum Jazzu i poznałem wielu wspaniałych ludzi jazzu, takich jak Marek Karewicz, Włodzimierz Nahorny, Wojtek Karolak, Krzesimir Dębski, Wynton Marsalis, Quincy Jones i paru innych…

8. A ta książka jest o historii muzyki, która mi towarzyszy od bardzo dawna, która dała mi pracę, radość, przeżycia artystyczne i pozaartystyczne, trochę kasy, przyjaźnie i znajomości, luz, czasem relaks, czasem wręcz przeciwnie, pozwoliła poznać kawał świata, daje mi zatrudnienie jeszcze teraz, stawia przede mną różne cele, przynosi mi wspomnienia, czasem stawia na nogi.

9. Piszę w tej książce nie tylko o samej historii, faktach, datach, tytułach i nazwiskach. Także o przygodach, anegdotach, ciekawostkach, żartach, różnych przypadkach.

Ale głównie o muzyce…

---