„Kiedyś Bierawa miała 35 procent pola, a reszta pań­skie, aż do 1925 roku, do par­celacji. A wtedy znów Niem­com dawali po 16 hektarów, a nam Polakom po 6—7, a jożech trzy razy grunta ku­pował, nim na własność do­stał. Tak było. A jak przyszła powódź, to Niemcom dawali na zagospodarowanie, a nam ze Związku Polaków w Niemczech — nic. A Odra najmniej raz w roku wylewała. Szkody były duże. Terozki to każdyn ma ubezpieczenie, a wtedy  ni. W Związku Polaków w Niemczech było nas 14 człon­ków — aktywistów. Był Mi­kołaj Wióry, ma terozki ulica we wsi, był Anton Dąbrowa — powstaniec, ale zginął w obozie koncentracyjnym, Rodzina Kwiatków też była, Alojz Serżysko... I ksiądz był Polak — jak siekiera. Mieli my świetlica. Jeszcze 3 stycz­nia 1909 r. było tam zebranie, Jan Wawrzynek przyjechoł. I do Raciborza, do „Strzechy” też chodzili. A do zespołu to my przez most chodzili..." — Tak wspominał dawne czasy przed kilku laty Antoni Kuś, który jako żywa legenda mi­nionych czasów, pomagał his­torykom i pasjonatom śląs­kiego folkloru...” Dzisiaj Bierawa, to asfalto­we drogi, ulice, dopiero póź­niej pola, lasy i Odra. Do­my zadbane i ukwiecone, a całkiem niedaleko od nich obiekty Zakładów Azotowych „Kędzierzyn", w których pra­cuje ponad 79 procent miesz­kańców gminy. Bierawa jest terytorialnie największa w obrębie dawnego powiatu. Konkurować mo­gą z nią tylko Kotlarnia i Dziergowice. Jest to dzisiaj gmina, no­woczesna i bardziej miastowa niż przed laty. Niewiele osób żyje tu tylko z roli. A i tra­dycje powoli zanikają, chociaż weselny comber z tłuczonym szkłem pod drzwiami panny młodej i skubki pierza tutaj można zobaczyć. A skąd wzięło się zamiłowanie do muzykowania? „Ano zawsze było. Grali my z dzia­da pradziada. Zawsze się przecież ludzie żenili, to i kapela na wesela grać musiała”. Dla­czego do dzisiaj zachowała się piękna gwara śląska nie tyl­ko w domach ale i w piosen­kach? „Bo my się od ojców tak godać nauczyli, a w mieś­cie trza było po miastowemu, to dla tradycji po Śląsku śpiewomy i też w domu się tak jeszcze gada”. Jest środowe popołudnie. Zbierają się członkowie zespo­łu „Bierawianie”, którzy od 15 lat propagują śląski folklor śpiewając i tańcząc wyszukane przez siebie i opracowa­ne piosenki śląskie, okraszone wicami i godkami. Zespół powstał na bazie ka­peli „Powsinogi”, którą pro­wadził Alfred Wilim, ów­czesny kierownik artystyczny ZDK „Chemik”, gdzie przy pomocy H. Witek — pracow­nika działu artystycznego ZDK, instruktorki A. Miller i N. Karkosza — gawędziarza rodem z Bierawy, wtedy pra­cownika „Azotów’, dzisiaj soł­tysa tej gminy, zmieniono profil zespołu. Postanowiono śpiewać repertuar typowy dla Opolszczyzny, a i kapela sta­ła się bardziej „dęta”. Zre­zygnowano ze skrzypiec i akordeonu. Dzisiaj skład „Bierawian” to: Barbara Biał­kowa, pracownik biblioteki ZDK „Chemik”, solistka zes­połu i jak większość z jego członków samouk, obdarzony czystym i silnym głosem oraz dużą muzykalnością. Swoje pierwsze kroki jako solistka stawiała w chórze szkolnym, w rodzinnym Gło­gowie, tam też pokochała śpiew i jest mu wierna do dzisiaj, należy wraz z E. Sklebisem do najdłuższych stażem „Bierawian”. Elżbieta Wyszyńska-Siołek, także w zespole śpiewa. Jest pracownicą BPK i wraz z B. Białkową często występuje w duecie, ale także bardzo du­że śpiewa sama lub wspoma­gana przez męską część „Bie­rawian”. Mieliśmy ją okazję poznać na zakładowych uro­czystościach także jako od­twórczynię repertuaru rozrywkowego. Erhard Sklebis, to żywa historia kapeli i zespołu. Gra na trąbce, śpiewa, zbiera sta­re zapomniane śląskie przy­śpiewki i adaptuje do reper­tuaru „Bierawian". Czas dzie­li między pracę zawodową w „Azotach', dom, a zespół, któ­rego jest kierownikiem. Ma dwie muzykalne córki, które kontynuować będą tradycję rodzinną. E. Sklebis ma także w swym bogatym dorobku artystycznym wieloletnią karie­rę w orkiestrze dętej naszego kombinatu. Na drugiej trąbce gra Je­rzy Świątek, nazywany przez dobrego ducha muzycznego i znakomitego fachowca — Leo­na Płachtę, młodym poetą, który także jest zatrudniony w naszym zakładzie i słynie w „Bierawianach” z niezwyk­łej punktualności i solidności, Gerard Karcznia nie pa­mięta kiedy dokładnie trafił do „Bierawian”, ale mówi, że przyjechał do zespołu prosto z wesela. Mimo, iż mieszka w Cisku i jest jednocześnie pracownikiem „Azotów” i rolnikiem 12 ha pola, zasila ka­pelę w miarę potrzeb i gra na klarnecie i saksofonie. Czasem gościnnie w innych for­macjach gra na gitarze. Jest obecnie członkiem nie tylko „Bierawian" ale orkiestry dę­tej i zespołu estradowego ZDK. Hubert Mazurek musi w zespole nosić najcięższy instru­ment — tubę. Znalazł się na krótko w kapeli zastępując chorego kolegę l jest w nim do dzisiaj. Mieszka w Ujeź­dzie, a pracuje w ZCh „Blachownia”, Dużo gra społecz­nie, także na puzonie. Mówi, że żona grozi mu wystawie­niem przed drzwi walizki za nieobecności w domu, ale że się przy tym uśmiecha nie bierze tego zbyt poważnie. Jak śmieją się „Bierawianie”, odpowiedzialność za zespół leży u bębnisty. Bo to bęben — instrument nie do przeoczenia. A jak jeszcze na nim namalowany jest śląski wianek i napisana jest pięk­nie nazwa zespołu, nie ma się czemu dziwić, że Jerzy Kor­don, chociaż pracuje w „Bla­chowni”, dźwiga dzielnie od­powiedzialność kapeli i jest z nią bardzo, mimo młodego wieku, związany, W obecnych czasach, gdy króluje muzyka nowej generacji, nie ma domu bez radia i telewizji, gdy maniom jest posiadanie DVD brakuje pieśniczek, godek starzyków, którzy odeszli nie zostawiając następów. Brakuje ludzi utrwalających folklor, nie tylko śląski. Nam się udało. Bierawianie istnieją, mimo iż w zespole nie ma ludzi tam mieszkających. Ale istnieje symbol — hasło, nazwa wioski, dzisiaj dostatniej gminy, która nie pozwoli zaniknąć historii. Wiecznie żyć będą nim i naszej pamięci: „Szła dzieweczka", „Walosek”, Gdybym to ja miała”, „Na szklanej górze”... i nazwiska „Bierawian” i Leona Płachty, ja dotąd od lat wielu, najllepszego fachowca jakiego miał ZDK „Chemik”, a przy ty fanatyka folkloru i społecznej pracy, a także tych, którzy mieli i mają wpływ obecny kształt i repertuar.  „Bierawianie” to nie tylko artyści widziani na scenie, także choreograf — Mieczysław Lichtorowicz i garderobiana, która najbardziej nawet znoszonym strojom nadaje nowy wygląd — Barba Mateusiak i wielu, wielu innych, którym „Bierawianie” nadają sens życiu.,. I. Strzelewicz Trybuna Kędzierzyńskich Azotów nr 28 (1059)