Szukając materiałów na temat działalności kulturalnej naszego regionu trafiliśmy do archiwum Towarzystwa Ziemi Kozielskiej.
Z pomocą miłych pań zajmujących się zbiorami, odnaleźliśmy kilka ciekawych fotografii i wycinków prasowych z ówczesnych gazet.
Fotograficzne kopie tych ciekawych materiałów z częściowo przepisanym tekstem prezentujemy w poniższym artykule.
Nasza prezentacja ma na celu przypomnienie ludzi i wydarzeń minionych lat.

Jan
Mazurkiewicz

Z urodzenia jest Ślązakiem (urodził się w Sosnowcu), z zawodu jest nauczycielem, z powołania działaczem kulturalnym. Ze szkolnictwem opolskim rozstał się w 1957 r., by zorganizować i poprowadzić działalność Powiatowego Domu Kultury w Koźlu.

Jest rzeczą dowiedzioną, że o pracy placówki kulturalnej decyduje inwencja, energia i zaangażowanie jej kierownika. On bowiem dobiera sobie zespół instruktorski, gospodarzy finansami i – co bardzo ważne – troszczy się o wygląd i atmosferę placówki. Dlatego, mówiąc o zasługach Jana Mazurkiewicza w upowszechnianiu kultury, trzeba zacząć od rejestracji osiągnięć kozielskiego PDK.

W opinii władz kulturalnych jest to najlepszy Powiatowy Dom Kultury na Opolszczyźnie. Stanowi on prawdziwy ośrodek życia kulturalnego miasta i powiatu. Prowadząc bogate i różnorodne formy działalności, szczególnie wyróżnia się pracą artystyczną. Jego zespól teatralny „Nawojka” za ambitny repertuar i dobre wykonanie zdobywa nagrody i wyróżnienia na wojewódzkich przeglądach teatrów amatorskich, a Zespół Pieśni i Tańca Ziemi Kozielskiej znany jest szeroko poza granicami naszego województwa. To samo można powiedzieć o zespołach estradowym i jazzowym. Ten ostatni zdobył II miejsce w eliminacjach centralnych w roku 1963 a kilka miesięcy temu wystąpił w programie telewizyjnego klubu młodzieżowego „Proton”.

Kozielski PDK ma już sporo zasług w upowszechnianiu plastyki. Działa tam liczny i aktywny zespół plastyczny, uprawiający rzeźbę, malarstwo i grafikę, prezentowaną na regularnie organizowanych wystawach.

Dobrze pracują także zespoły techniczne: fotograficzny, elektrotechniczny, modelarski i szkutniczy. PDK dba również o rozrywki dla mieszkańców miasta, organizując imprezy artystyczne, wieczorki taneczne i naukę tańca towarzyskiego.

Jan Mazurkiewicz dużą wagę przywiązuje do pracy oświatowej, którą prowadzi w ścisłym współdziałaniu z Towarzystwem Wiedzy Powszechnej. Liczne odczyty w środowisku Koźla i podopiecznych świetlicach wiejskich cieszą się dużą popularnością.

Pierwszy z Koźla laureat nagrody wojewódzkiej ma piękną przeszłość. Za udział w ruchu oporu w czasie okupacji odznaczony został Krzyżem Partyzanckim i Medalem Zwycięstwa. Za wkład pracy w organizowaniu wielkiego jubileuszu Koźla otrzymał on Złoty Medal 800-lecia tego starego piastowskiego grodu, ostatnio zaś odznaczony został Medalem 1000-lecia Państwa Polskiego.

(rok)

Artykuł zamieszczony na łamach Trybuny Opolskiej z listopada 1965 r. (Z arch. Towarzystwa Ziemi Kozielskiej).

Marianna da się lubić…

Jubileuszowy recital
piosenkarki
z „Azotów”

Nie mnożna powiedzieć że jest rodem z kędzierzyńskich „Azotów”, ale i w takim „przypisaniu” nie byłoby większego błędu. Sama się właściwie przypisała, a za dziesięć lat zdobyła dla kombinatu chemicznego sporo splendoru.

Zacznijmy od początku. Marianna Stachowicz – Kondur jako młodziutka pracownica PZGS w Żurominie (w województwie warszawskim) ładnie zaśpiewała kilka piosenek przebywającej w tym mieście delegacji z „Azotów”. Ówczesnemu zastępcy dyrektora ZA Władysławowi Dobryniowi piosenki przypadły do serca i zaproponował dziewczynie pracę w „Azotach” z … możliwościami kształcenia talentu piosenkarskiego w ZDK. Marianna na propozycję przystała pod warunkiem, że jej się Kędzierzyn spodoba. Przyjechała 3 stycznia 1961 roku i na zawsze pozostała. Pracę otrzymała w księgowości i zaraz zaczęła ćwiczyć w zespole estradowym.

Wkrótce miała pierwszy występ na zakładowej akademii w dniu Święta Kobiet, później jeszcze wyjechała na dwutygodniowe tournee po rodzinnym województwie warszawskim. W lipcu 1961 r. śpiewała już na galowym koncercie z okazji otwarcia nowego Zakładowego Domu Kultury w Kędzierzynie. Zbierała sukcesy. Z tych najważniejszych należy wymienić III lokatę na ogólnopolskim festiwalu piosenki ZZ Chemików, godność laureatki festiwalu piosenki radzieckiej w Zielonej Górze, wyróżnienie na festiwalu piosenki żołnierskiej w Kołobrzegu, dwutygodniowe tournée po Związku Radzieckim – występy w Moskwie i Leningradzie wspólnie z orkiestrą Stefana Rachonia. Ma w swoim dorobku dwa nagrania płytowe, trzykrotne występy przed kamerami telewizji. Za udział w rozwoju i upowszechnianiu kultury otrzymała złotą odznakę Związku Zawodowego Chemików.

Kilkakrotnie proponowano Mariannie przejście na profesjonalne uprawianie piosenki w ”Estradzie” ale pozostała wierna kędzierzyńskim słuchaczom dla których śpiewa dostarczając im miłych przeżyć estetycznych.

Ostatnio Marianna Stachowicz Kondur uczciła swój dziesięcioletni jubileusz recitalem piosenki na scenie ZDK „Chemik”. Z bogatego repertuaru zaprezentowała 13 piosenek. Publiczność nagrodziła ją serdecznymi brawami i wiązankami kwiatów.

Kub.

Artykuł zamieszczony w Trybunie Opolskiej w dniu 30 marca 1971 r.

Podbiła Kędzierzynian
piosenką

Kiedy po raz pierwszy tu przyjechała, nie wiedziała jeszcze, że polubi to miasto i porzuci dlań rodzinne strony w Warszawskiem. Kędzierzyn spodobał się jednak młodziutkiej dziewczynie. Polubiła więc miasto od pierwszego wejrzenia, została tu i od dziesięciu już lat śpiewa nam ładnie nie tylko ze sceny ZDK „Chemik”. Występowała także przed kamerami telewizji i na antenie Polskiego radia.

Marianna STACHOWICZ-KONDUR przyjechała do Kędzierzyna w styczniu 1961 r. Pracę otrzymała w „Azotach”, w dziale księgowości. Tam zresztą pracuje do dzisiaj. Od samego początku Marianna zaczęła wytrwale ćwiczyć w zespole estradowym. W dwa miesiące po przyjeździe wzięła jako solistka, w pierwszym występie. Było to na akademii w „Chemiku”, przygotowanej z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet. Śpiewała wówczas nastrojową piosenkę „Nie oczekuję dziś nikogo”, której sposób interpretacji bardzo spodobał się licznej publiczności.

Od tego występu Marianna coraz aktywniej uczestniczy w pracach i projektach zespołu. Wyjeżdża na występy i tournee piosenkarskie. Bierze udział w festiwalach Związków Zawodowych ogólnopolskich imprezach piosenkarskich. Odnosi duże sukcesy. Z tych najważniejszych trzeba wymienić III miejsce na ogólnopolskim festiwalu piosenki ZZ Chemików, wyróżnienie na festiwalu piosenki żołnierskiej w Kołobrzegu i największy sukces – miejsce w czołówce laureatów piosenki radzieckiej w Zielonej Górze. Marianna zaśpiewała tam piosenkę kompozycji Arno Babadżaniana „Najpiękniejsze miasto”. W nagrodę za zajęcie miejsca w festiwalowej czołówce wyjechała na dwutygodniowe tournee po Związku Radzieckim. Śpiewała w Moskwie i Leningradzie w towarzystwie orkiestry Stefana Rachonia i była gorąco oklaskiwana przez radziecką publiczność.

Ostatnio biorąc udział w Festiwalu Kulturalnym Związków Zawodowych, zakwalifikowała się do przeglądów w ramach eliminacji ogólnopolskich. Finału tej imprezy należy spodziewać się na jesieni, prawdopodobnie w Tarnowie. Marianna ma ponadto w swoim dorobku dwa nagrania płytowe, trzykrotne występy przed kamerami telewizji i mikrofonami Polskiego Radia. Za duży wkład pracy w rozwoju i upowszechnianiu kultury otrzymała złotą odznakę Związków Zawodowych Chemików. Nie przyjęła ofert „Estrady” na profesjonalne uprawianie piosenki. Pozostała wierna kędzierzyńskiej publiczności, która – zdaniem Marianny – nie ma sobie równej i milszej w całym kraju.

(JASZ)

Artykuł ukazał się w: Jednodniówka społecznego komitetu obchodów 20 lecia miasta Kędzierzyna
6 czerwca 1971

Wycinki prasowe z achiwum Towarzystwa Ziemi Kozielskiej