Licencja na sztukę II
Oprócz bolesnych bolączek opisanych w pierwszej części Licencji, najbardziej bolesną z bolesnych była boleściwa boleść – posucha panująca na rynku instrumentów muzycznych. Szczątkowe wieści i skądciś wykombinowane katalogi instrumentów i sprzętu nagłośnieniowego, najpierw załamywały nas niemożebnością nabycia; niewykonalnością zakupu, by za chwilę rozpęknąć się fajerwerkiem tysiąca i jednej koncepcji. Nieważny był potencjalny irrealizm planowanych przedsięwzięć. Wizja odniesienia sukcesu była tak ekscytująca, że jakakolwiek dorzeczność nie miała racji bytu. Klapki na oczach jak u Perszerona i wio do przodu! Sam sobie wozem, furmanem i lejc(em)ami. Rzecz oczywista, nikt nas nie poganiał batem!
Opowiastka pierwsza - koncepcja gitarowa
Skoro nie można kupić, to trzeba sobie wyprodukować! Pomysł wydawał się być przedniej marki. Szablon, według którego miał powstać wymarzony instrument cyzelowany był z wyjątkową skrupulatnością i dbałością o szczegóły. Ilość powstałych szkiców z różnorodnymi kształtami świadczyła dobitnie, o nietuzinkowej wyobraźni personelu biura projektowego. Ścierające się wizje, zawzięte dysputy doprowadziły w końcu do finalnej wersji prototypu studyjnego. Zachwytom nie było końca. Następny etap, to przekształcenie biura projektowego w wysoce zaawansowane technologicznie – doświadczalne centrum wytwórcze.
Lokalizacje zmieniały się w zależności od stopnia przychylności, tolerancji i akceptacji właścicieli obiektów. Pewien problem stwarzał fakt, iż na co dzień budowle te służyły zaspokajaniu bytowych potrzeb mieszkańców. Drogą żmudnych negocjacji udawało się osiągnąć kompromis. Wymiernym efektem zbliżenia stanowisk było alternatywne usytuowanie wytwórni. Piwnica, komórka lub strych. Wszystkie te miejsca zapewniały optymalne warunki dla pionierskich wysiłków domorosłych lutników.
Tylko na kultowej Próchnika panowała niczym nieskrępowana wolność. Genius loci unosił się swobodnie w powietrzu, pełniąc swą powinność. Powalała na kolana szczerość, budziła podziw otwartość, wzruszała autentyczność. Tak reagowali wszyscy, którzy zetknęli się z tym miejscem. Bezceremonialny humanizm właścicieli mieszkania (prywatnie rodzice autora eseju) pozwalał na śmiałość wizji, niesztampowość postępowania, nowatorstwo procedur i technologiczne prekursorstwo.
Nie ingerowali nawet wtedy, gdy istniało skądinąd trudne do przewidzenia zagrożenie: awarią najbliższej stacji transformatorowej, możliwością najazdu sąsiadów oponentów wysokiej dawki decybeli, czy wreszcie malutkim, lokalnym pożarkiem, o zasięgu, co najwyżej kilku sąsiednich ulic. Wszystkie te ewentualne przypadłości były kosztami, jakie gotowi byli ponieść, aby mogła ukształtować się Sztuka.
Prekursorem bezstresowego wychowania był Dziadek. Zawsze wygłaszał jedną, nieodmiennie powściągliwą tyradę: „Niech się dzieci bawią”! Ze stoickim spokojem reagował na alarmujące wieści, że ukochani wnukowie - (zachowując chronologię wydarzeń przypisaną do wieku latorośli) - wbijają gwoździe w podłogę - postawili tamę na rzeczce z drzwi zdjętych ze stodoły - odpalają w stodole resztki rac z II wojny. Pytasz, czy zapłonęła stodoła? Bez paniki! „Ty sie nie boj”! Dla Dziadka to wszystko były dyrdymałki, banialuki.
W ten oto sposób - człowiek nieskrępowany dogmatami, bez zaściankowych kompleksów, z umysłem otwartym na novum i nieschematyczne procedury zachowań, zdystansowany do wszelakiej manieryczności - w przyszłości będzie spełniać się w Muzyce.
Mnogość i stopień skomplikowania narzędzi mogły przyprawić o ból głowy. Piły ręczne: płatnica, otwornica. Strugi /heble/, tarniki, pilniki, dłuta, młotki, obcęgi. Pilarki tarczowej /krajzegi/ nie mieliśmy. Z narzędzi pomocniczych do wykorzystania w końcowej fazie produkcji dla uzyskania ostatecznego szlifu…siekiera. W powietrzu fruwały swojsko brzmiące nazwy narzędzi…Podaj mi fuchszwanca/płatnicę/. Nie chciałem lochzegi/otwornicy/! Wiesz, co sobie możesz narżnąć gratzegą/narżnicą/? Znowu ci się klopzega/ramówka/ pomyliła z laubzegą/włośnicą/!
Nie zrażeni pokrętnością terminologii stolarskiej, zacietrzewieni, ale zjednoczeni wokół idée fixe, nie braliśmy na poważnie nieśmiałych głosów przyjaciół. Tych myślących trzeźwiej od nas.
-Pomyśleliście skąd wziąć drewno na podstrunnicę? Heban. Palisander, a może brazylijskie Pernambuco? No, skąd wziąć? Progi też nie mogą być z byle czego. Słyszeliśmy, że przetworniki, złote rączki wyczarowują ze słuchawek telefonicznych! Ale, co to będzie za brzmienie? Klucze da się wykręcić z jakiegoś pudła gitarowego. I, co dalej?
Dalej?
Osoby:
ZENEK, sprawca czynu zabronionego, inspirator
KINIU, współsprawca, pomagier
JÓZEF ZDUNECKI, ojciec Zenka
ORMOWIEC
MILICJANT I
MILICJANT II
CHÓR GERIATRYKÓW
A K T P I E R W S Z Y
SCENA I
Miasto średniej, a może trochę większej wielkości?
ZENEK
Wiem skąd możemy wziąć materiał na gitarę!
To dobrej jakości deska dębowa, wysezonowana.
KINIU
Pewne to?
ZENEK
Jako żywo!
KINIU
Prowadź!
SCENA II
Pewna klatka schodowa służąca ludności do przemieszczania się w górę i do dołu. Wyposażona w schody drewniane: dwubiegowe, powrotne, policzkowe. O normalnym kącie nachylenia; między 30º, a 36º. Stopnice wykonane z dobrej jakości drewna dębowego, wysezonowanego.
ZENEK
Ta wydaje się najmniej zużyta. Mało wydeptana.
KINIU
Może być. Wyrywaj!
A K T D R U G I
SCENA I
Budka telefoniczna na skrzyżowaniu ulicy „Tędy do Dobrobytu” z aleją „Przodowników Pracy”.
ORMOWIEC
Towarzyszu, dyżurny oficerze, uprzejmie donosze, że byłem świadkiem, jak dwa elementy nieuświadomione klasowo rozebrały klatke schodowom!
MILICJANT I
Całom?
ORMOWIEC
Nie, tylko jednom deske ze schodów ukradły.
MILICJANT I
Wiecie dokąd się oddalili?
ORMOWIEC
Zbiegli!
MILICJANT I
Zbiegli! To rzuca na nich podejrzenie, że są sprawcami!
ORMOWIEC
Ojciec jednego z nich, to mój somsiad. Jego aresztować, spuścić manto, wtedy wszystko wyśpiewa!
MILICJANT I
Zaraz kogoś wyślę!
ORMOWIEC
Żegnam z pokorą.
A K T T R Z E C I
SCENA I
Podwórko kamienicy z nieszczęsną klatką schodową, pozbawioną jednego niezwykle bezcennego elementu. Jego niezaprzeczalny walor mógł docenić tylko samorodny talent lutniczy.
MILICJANT II
Obywatelu Józefie Zdunecki, jak deska do wieczora znajdzie się na swoim miejscu, przymkne oko na ten chuligański wybryk syna! Zrozumiano?
ZDUNECKI
Tak będzie Panie!
Obywatel M. O. był bardzo wyrozumiały. Może też miał w rodzinie młodego technika konstruktora, kombinującego jak z kawałka drewna wystrugać instrument?
Opublikowano dnia: 17.07.2016 | przez: procomgra | Kategoria: Bez kategorii
Powinien Pan posłać na konkurs literacki! Link to tekstu prześlę przyjaciołom, wśród nich są i poloniści, będą zachwyceni!
Chylę czoła przed Autorem za pomysł i pracę włożoną w tekst. Ulica „Tędy do dobrobytu” czyżby była dzisiejszą ulicą Próchnika?
Duże brawa dla mecenatu Rodziców i Dziadka nad prekursorami bigbeatu/ lutniarzami:-)
Gościu, siądź przy mym bębnie, a odpocznij sobie! Nie dojdzie cię tu rozgwar, przyrzekam ja Tobie! Przepraszam za paralelę do mistrza Kochanowskiego. Nie umiałem się oprzeć pokusie. Dziękuję za miłe słowa. Mozolnie uprawiam moją wciąż jeszcze – terra incognita. Mam nadzieję, że uda mi się przekazać, a może i zainteresować kogoś tym, co było moim udziałem w przeszłości? Tak, to Próchnika!
Serdeczności
Janaszek