To były dziwne czasy. Pokolenie nie pamiętające Bieruta i Stalina na tyle już wyrosło, by myśleć po swojemu. Echa Pras­kiej Wiosny i naszego Marca jakby wycichły, jazz oficjalnie podniesiony został do rangi sztuki, a my już mniej więcej na bieżąco wie­dzieliśmy co się dzieje w tamtym świecie. Wśród młodzieży ukorzeniały się idee flower power i mamiły echa swingującego Londynu. Ukradkiem wąchaliśmy psychodeliczne odloty, a radio nieśmiało zaczęło zauważać nową muzykę. Breakout miał już za sobą dłu­gi pobyt w Holandii, wielki hit Gdybyś kochał, hej!. Opole. Jazz Jamboree i płytę „Na drugim brzegu tęczy”. Dzięki sprytowi i talentowi Nalepy Breakout znakomicie reali­zował nasze tęsknoty za swobodą artystyczną i wolnością obyczajową, był niejako ucieleś­nieniem naszego buntu wobec świata, w któ­rym przyszło nam żyć. Pamiętam, że jeszcze kręciliśmy nosami, że to jeszcze nic to. ale byliśmy zgodni, że są blisko granicy, która dzieliła nasz i tamten świat. Przyznać trzeba, że Nalepa umiejętnie hołubił ten wizerunek, choć po latach przyznaje: ..Wyrosłem na takiej samej muzyce co hippiesi. bo taki był czas, ale to mi było obce…”

Muzycznie Breakout dokonał wyłomu, który tak naprawdę był z talentem zmajstro­waną kompilacją pomysłów jakie wcześniej wyartykułowali artyści tzw. rockowego undergroundu, przy czym proszę nie trakto­wać tego stwierdzenia w kategoriach zarzutu. „Właściwie do dzisiaj -powiedział mi kie­dyś Nalepa – jedni ściągają od drugich. Jest to normalne dla każdego rodzaju muzyki…”

I jeszcze jedno. Ciekawe jak potoczyłyby się losy Nalepy, gdyby płytę „Na drugim brzegu tęczy” nagrał tak jak planował – na dwie gitary, bez znanego i uznanego jazzma­na Włodzimierza Nahomego? Pamiętam, że Nalepa woził wszędzie z sobą walizkowy gramofon i stosy zachodnich płyt. Właśnie u niego, w Sopocie, usłyszeliśmy po raz pierw­szy Led Zeppelin, Free. Blue Cheer i inne tego typu „wynalazki”. Pamiętam też. że już wtedy przebąkiwał o Peterze Greenie, Paulu Kossoffie, o czysto brzmiącej gitarze, o blue­sie. Nie bardzo nam się to mieściło w głowie i wątpliwości tych nie rozwiał nawet ówczesny basista zespołu Józef Skrzek, który na jakimś jamie zagrał na fortepianie bluesa jakiego wcześniej nic słyszeliśmy.

Jest rok 1971 — Kołobrzeg, słynny „żołnierski” amfiteatr, bardzo nisko przelatu­jące odrzutowce i Breakout już bez Darka Kozakiewicza Znałem już na pamięć płytę „Blues Breakout” i branżowe opinie, że Nale­pa kopiuje angielskie solówki i że wozi się na plecach Kozakiewicza i Tadzia Trzcińskiego.

Nic wiem, czy był to dobry koncert; wiem. że z amfiteatru wyszedłem dumny, bo byłem pewien, że Breakout to grupa europejskiego formatu, a Nalepa to gitarzysta pełną gębą.

Płyta „Blues Breakout” była czymś na kształt objawienia. Była pierwszą polską pły­tą rockową, która pod każdym względem osiągała poziom o jakim marzyliśmy słuchając zachodnich nowości. Pamiętam, że nie bez satysfakcji jako disc jockey miksowałem numery Nalepy z nagraniami Stonesów, Claptona, Mayalla czy Led Zeppelin. Myślę, że ta właśnie płyta spowodowała – co dziś może brzmieć śmiesznie – że poczuliśmy się równoprawnymi obywatelami Europy. Nale­pa w tym czasie nie był człowiekiem lubia­nym w branży – nie pił, trzymał zespół żelazny ręką, ale też powolutku, niejako wbrew uprawianej muzyce wycofywał się z roli młodzieżowego idola, ideowego druha. Stawał się uosobieniem tak obcego nam mło­dym establishmentu. Zresztą kolejne mutacje grupy Breakout były jakby słabsze, a płyty coraz mniej przekonujące. Po niesławnej chałturze podczas „Pop Session ’77” w Sopo­cie i kilku utarczkach na tle finansowym stra­ciłem Nalepę z oczu. Bez żalu. bo mając głowę nabity idealistycznymi mrzonkami nie mogłem już go zrozumieć. Prawdę mówiąc, uwikłany w Muzykę Młodej Generacji odsta­wiłem Nalepę do gabinetu figur woskowych. Krzak, Kasa Chorych. Dżem. Dudek — to byli moi faworyci.