Gwiazdy
Radia Luxembourg
Wprawdzie portal retromuzyka.pl poświęcony jest, jak założył pomysłodawca Zbyszek Kowalski retrospekcji muzyki polskiej z perspektywy regionu Kędzierzyna-Koźla jednak nie mogłem się powstrzymać od napisania czegoś na temat radia, które piętnowało wyobrażenie na temat dobrej muzyki w okresie mojej młodości i moich rówieśników od lat 60-tych. Nie byłem fanatykiem muzyki, ale pamiętam jak po nocach, słuchałem audycji Radia Luxemburg z małego odbiornika tranzystorowego, bo o tej porze można było coś odsłuchać, gdyż prawdopodobnie zadowalający odbiór transmisji na fali 208 metrów miał miejsce dopiero po zmroku, gdy jonosfera była na dogodnej wysokości. Ta właśnie cecha fali radiowej 208 metrów nadawała drugie znaczenie reklamowemu sloganowi radia: „208 – Twoje Radio Gwiazd” (ang. 208 – Your Station of the Stars). Audycje muzyczne Radia Luxemburg zaczynały się i tak dopiero w nocy.
Wcześniej jednak trzeba było namierzyć falę, a więc minutami kręcenie potencjometrem i tak z różnym skutkiem, a dodatkowo jakaś silna radziecka stacja, w późnych godzinach wieczornych wyjątkowo skutecznie zakłócała odbiór. Audycji musiałem słuchać na ściszonym radiu, żeby nie budzić współdomowników, często pod kołdrą. W ten sposób słuchałem też Radia Wolna Europa, gdzie poza podawaniem prawdziwych numerów totolotka nadawano też audycje muzyczne, ale to już inna historia.
Ze względu na brak znajomości języka angielskiego nie rozumiałem zapowiedzi prezenterów, ale do dnia dzisiejszego zapamiętałem ich formę i ekspresję zupełnie inną od tej prezentowanej w naszych ówczesnych mediach. Z tego samego względu niejednokrotnie, nie wiedziałem, kto śpiewa i co śpiewa, nie mówiąc już o anglojęzycznych tytułach utworów, jednak prezentowana muzyka była warta tego niekomfortowego słuchania. Radio Luksemburg w latach 60 i 70 -tych było promowane przez duże wytwórnie płytowe i dlatego można było posłuchać wiele nowości muzycznych z zachodnioeuropejskiego rynku. Wiadomości o wykonawcach docierały do nas się o wiele później, w postaci wydawanych pocztówek muzycznych lub rzadko zdobycia zachodniej płyty gramofonowej odtwarzanej później na gramofonie „Bambino”.
Był też polski akcent w Radiu Luksemburg. W październiku 1967 roku, Wojciech Korda wraz z zespołem Niebiesko-Czarni był gościem, popularnego DJ tej stacji Colina Nicol w studio Station of the Stars. W trakcie wywiadu, podkreślono, że zespół był pierwszym, zaproszonym zza żelaznej kurtyny i zaprezentowano m.in. piosenkę Płynie Wisła, płynie, wskazując na łączenie tradycyjnej muzyki ludowej z nowoczesnym rockiem.
Z czasem w kraju topniała cenzura i do polskich mediów przedostawała się zachodnia muzyka np. za sprawą radiowej „Radiostacji Harcerskiej” lub później „Trójki”, a Radio Luxemburg powoli traciło swój kultowy charakter.
Tym wpisem chciałbym przypomnieć młodym ludziom, ze nie zawsze był internet, a dostęp do światowej kultury muzycznej nie był taki oczywisty jak w obecnie. Wydaje mi się jednak ze nie ma już takiej kultowych trendów muzycznych, które potrafiły wpływać na decyzje polityczne na temat młodzieży i rozwoju pop kultury. Dzisiejsza muzyka to najczęściej produkt stricto komercyjny gdzie trudno się przebić ambitnym twórcom w pazernym środowisku medialnym. Może się mylę ale obecnie prezentowane utwory są jakieś jednostajne robione na tym samym komputerze przy pomocy tych samych programów lub są coverami starych piosenek. To ale już każdy sam musi ocenić według swojego gustu i zainteresowań.
Zygmunt Pieluch
Poniżej chciałbym przedstawić kilku wykonawców z dawnych list przebojów Radia Luxemburg. ……………………………….
Wiosną 1958 roku dwaj przyjaciele, gitarzyści Hank Marvin i Bruce Welch, przyjeżdżają z Newcastle do Londynu z zespołem skifflowym Railroaders. Grupa zajmie piąte miejsce na amatorskim konkursie dla młodych talentów, ale w maju 1958 roku zespół rozpada się. Marvin i Welch pozostaną w Londynie, gdzie wtedy w muzyce działo się wiele ciekawego i niebawem dołączą do zespołu The Chesternauts, by m. in. śpiewać w chórkach w Benny Hill Show. Latem 1958 roku Hank Marvin występuje z zespołem The Vipers. Tam zostaje zauważony przez menedżera Cliffa Richarda, któremu w zespole brakuje gitarzysty. Po dołączeniu do grupy Hank proponuje przyjęcie do zespołu Bruce’a WeIcha i niebawem pierwszy skład The Shadows jest gotowy – pozostali muzycy to lan Samwel (gitara basowa) i Terry Smart (perkusja). W tym składzie ruszają z Cliffem w trasę koncertową. Pod jej koniec miejsce Samwel la zajmuje Jet Harris, a w grudniu na miejsce Smarta wejdzie Tony Meehan. Ciągle jeszcze jako The Drifters nagrywają z Cliffem Living doll i Mean streat, a także debiutancki singiel instrumentalny, co świadczy o tym że od początku chcieli być nie tylko zespołem akompaniującym, lecz także grupą działającą niezależnie od Cliffa. Latem 1959 roku następuje zmiana nazwy, bo w USA już od dawna istniała grupa The Drifters, a po nagraniu utworu Apache w roku 1960 zespół był już znany w Europie.
Styl Shadowsów od początku był charakterystyczny, opierał się na dźwięku czystym,, klarownym, gitary cechowała precyzyjna gra bez zbędnych dźwięków zniekształconych. Taki był wtedy styl obowiązujący w muzyce instrumentalnej, wszystkie zespoły na całym świecie grały „pod Shadowsów”. W tym stylu utrzymane były utwory FBI, Frightened city, Kon Tiki, The savage
Po nagraniu Kon Tiki odszedł Tony Meehan, by przyjąć stanowisko aranżera i producenta w firmie Decca – jego miejsce zajął Brian Bennett. Potem niespodziewanie odszedł też Jet Harris. Początkowo powodziło mu się dobrze, na swojej sześciostrunowej gitarze zagrał doskonale Besame mucho, niebawem też obaj stworzyli duet gitarowy i nagrali kilka przebojów: Diamonds (numer jeden w roku 1963), Scarlet O’Hara i Applejack. Pod koniec roku 1963 Harris uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu, wpadł w chorobę nerwową, a Meehan wycofał się z uprawiania muzyki. Na miejsce Harrisa do Shadowsów przystąpił Brian Locking, a na początku 1964 roku jego miejsce zajął John Rostill. Kolejne wielkie hity zespołu to m.in. Wonderful land (z sekcją instrumentów smyczkowych), Dance on, Foot tapper, Atlantis, Geronimo, a ostatni przebój to War lord z 1965 roku.
O muzyce The Shadows można mówić długo, ale najważniejsze jest chyba to, że tylko oni i Jimi Hendrix stworzyli własny sposób grania rock and rolla na gitarze. Najpierw długo byli Shadowsi, nikt nie wyobrażał sobie, że gitara może brzmieć inaczej niż ta, którą dyktuje sposób grania Hanka Marvina albo Bruce’a Welcha. Potem przyszedł Hendrix i wszystko przewrócił do góry nogami, od jego przyjścia granie „pod” The Shadows to stara szkoła, stara moda, to było passé, démodé, to by wstyd. Hendrix pokazał, jak się gra brudno. I potem już nikt nie chciał grać ładnie. Pete Townshend z The Who skomentował Shadowsów: „Samo ich istnienie zainspirowało mnie do tworzenia muzyki”.
Wielka historia formacji skończyła się w roku 1965, choć zespół istniał jeszcze długo, ale sukces odniósł już tylko jeden – drugie miejsce w festiwalu Eurowizji w roku 1972 za piosenkę Let me be the one. Najpierw akompaniowali Cliffowi Richardowi, ale i Cliff po pewnym czasie zaczął korzystać z akompaniamentu orkiestry Norrie Paramoura i innych sekcji. Szła inna muzyczna koniunktura. Muzyka instrumentalna, silna w okresie klasycznego rock and rolla (Duane Eddy, The Ventures, Johnny and the Hurricanes, The Spotnicks, The Champs), odeszła w cień, zaczęła się nowa era nowej rockowej muzyki.
Shadowsi byli w Polsce w roku 1965, koncertując z Cliffem Richardem. Recenzent (z) w „Życiu Warszawy” pisze:
Ten kwartet instrumentalistów jest znakomity i oceniając walory od strony muzycznej może robić nawet większe wrażenie od samego Cliffa Richarda. […] Uderzała właśnie ta wirtuozeria gry całej czwórki, bogactwo umiejętnie wykorzystywanego rytmu, swobodne i pełne humoru, ale wolne od niepotrzebnych gierek pod publiczność zachowanie się na scenie.
50 utworów zespołu zmieścił album zatytułowany 50 golden greats z 2000 roku
The Ventures to amerykański zespół grający rock instrumentalny założony w 1959 przez dwóch murarzy Dona Wilsona i Boba Boglee’a., z Seattle w stanie Waszyngton. The Ventures są stale aktywni od momentu jego utworzenia, ale swoje największe sukcesy mieli w latach 60 -tych. Utwory Pipeline, Walk– Don’t Run, Hawaii Five-O, Perfidia, Lullaby of the Leaves, Apache, Telstar oraz Slaughter On Tenth Avenue należą do ich największych przebojów. W Stanach Zjednoczonych mieli prawie czterdzieści swoich albumów na listach przebojów a siedemnaście z nich znalazły się w Top 40. Z ponad 110 milionów sprzedanych albumów The Ventures pretendują do najbardziej utytułowanych zespołów w historii.
Korzenie The Ventures to grupa The Impacts z Tacoma w stanie Washington.
W roku 1959 dwóch gitarzystów Bob Bogle i Don Wilson koncertowali w stanach Waszyngton i Idaho z różnymi zespołami(między innymi The Versa-Tones i The Marksmen ). Kiedy ich demo zostało odrzucone przez studio nagrań Liberty Records, założyli wspólnie prywatną wytwórnię o nazwie Blue Horizon. Po premierze singla Cookies and Coke , zatrudnili basistę Nokie Edwards’a oraz perkusistę Skip Moore’a i postanowili założyć zespół rockowy instrumentalny.
Za namowa Chet-Atkins-Albums Hi Fi The Ventures opublikowali w roku 1960, singiel Walk—Don’t Run .Singiel stał się lokalnym sukcesem i był regularnie grany przed wiadomościami w stacji radiowej z Seattle. Jak na ironię Dolton Records, właściciel wytwórni Liberty Records, wykupil licencje singla i latem 1960 roku Walk—Don’t Run znajdowal sie na drugim miejscu list przebojów w USA za It’s Now or Never Elvisa Presley’a.
W tym samym roku perkusista Howie Johnson zastąpił Moore i The Ventures rozpoczął nagrywanie debiutanckiego albumu Walk – Don’t Run. W 1960-1961 roku single Perfidia i Ram-Bunk-Shush znalazły się w Top 40. W tym czasie, The Ventures rozpoczął rozwijać znamię swojej muzyki. Czwarty album, The Colorful Ventures , zawiera kawałki Yellow Jacket, Red Top, Orange Fire i jeszcze co najmniej kolejne trzy tytuły z slowem „Niebieski” w tytule. Wszystkie utwory nawiazuja do wielu gatunków muzycznych z 1960 roku, na przykład, Twist, Country, Pop, Spy Music, Psychedelic Rock, Swamp, Garage Rock , i zostały opublikowane w stylu The Ventures. W 1970 powstały coverowe utwory w gatunkach Funk, Disco, Reggae i Soft Rock .
1962 Howie Johnson opuścił zespół i został zastąpiony przez Mela Taylora. Nokie Edwards objął grę na gitarze a Bob Bogle przejął gitarę basową. W połowie lat 60 -tych The Ventures odnosili najwięksye sukcesy na rynku brytyjskim.
W 1968 roku Nokie Edwards opuścił zespół i w 1972 r. został zastąpiony przez Gerry McGee’a.
Hawaii Five-O, piosenka z serialu o tym samym tytule, osiągnęła w 1969 r. 4 miejsce na amerykańskich listach przebojów.
Z początkiem 1970 r. The Ventures szukali nowych odbiorców w rejonie Pacyfiku i po tym, jak stworzyli swoją własną wytwórnię na rynek japoński, Tridex Records, sprzedali tam ponad 40 milionów płyt i w ten sposób stali się jedną z najbardziej wpływowych współczesnych amerykańskich grup muzycznych w Japonii.
Pomiedzy1972 a 1979, Mel Taylor opuścił zespół i został zastąpiony przez Joe Barile. Edwards opuścił zespół na stałe w 1984 roku i został zastąpiony przez Gerry McGee’a.
Mel Taylor zmarł w 1996 roku na trasie Japonia i został zastąpiony przez jego syna Leona.
10 marca 2008 roku razem z Leonardem Cohenem, The Dave Clark Five, John Mellencamp i Madonna The Ventures wspólnie wystąpił w Rock and Roll Hall of Fame.
W czerwcu 2009 roku, Bob Bogle zmarł na raka.
[separator]
Tekst źródłowy:http://de.wikipedia.org/wiki/The_Ventures
Sir Cliff Richard, właśc. Harry Roger Webb (ur. 14 października 1940 w Lucknow, Indie) – przez lata jeden z najpopularniejszych artystów pop w Wielkiej Brytanii.
Richard został odkryty w lipcu 1958 roku przez producenta muzycznego Norrie Paramor z którym później współpracował aż do października 1972.
9 sierpnia 1958 Cliff Richard porzucił pracę kontrolera technicznego w fabryce Atlas Lamps w Enfield aby na stałe zająć się muzyką.
Kiedy jego pierwszy singiel ukazał się na rynku w dniu 29 sierpnia 1958 roku był jednym z wielu brytyjskich muzyków, którzy próbowali wskoczyć do pędzącego pociągu Rock 'n’ Roll’a. W 1959 roku, dwa single Living Doll i Travellin przyniosły dwie pozycje Nr. 1 na brytyjskich listach przebojów.
W pierwszych latach swojej kariery i aż do 1969 roku Cliff występował jako wokalista The Shadows, z którymi niejednokrotnie plasował się w Top-10 w Wielkiej Brytanii.
Na początku 1960 roku śpiewał także kilka piosenek w językach innych niż ojczysty, ponieważ było to życzeniem partnerów jego brytyjskiej wytwórni płytowej.
W Niemczech, Richard był w stanie nagrać w sumie trzy przeboje numer jeden w wersji niemieckiej: „Lucky Lips” – Rote Lippen soll man küssen był od 07 grudnia 1963 przez siedem tygodni, Spanish Harlem od dnia 30 stycznia 1965 roku cztery tygodnie i ostatecznie We Don’t Talk Anymore od 15 października 1979 przez pięć tygodni (numer jeden w Wielkiej Brytanii, w USA-numer siedem).
Jego największe przeboje między innymi to Dreamin’, Some People, My Pretty One, Miss You Nights, Mistletoe & Wine.
25 października 1995 Cliff Richard otrzymał tytuł szlachecki.
1996 Richard wyprodukował razem z Timem Rice muzyczną wersję powieści Wuthering Heights(Wichrowe Wzgórza ) pod tytułem Heathcliff i grał tam w roli tytułowej. Musical by prezentowany na scenach w Londynie i Birmingham w 1996 i 1997.
W grudniu 1999 roku, Cliff Richard z utworem Millennium Prayer po raz 14 i do tej pory ostatni zdobyć pierwsze miejsce na listach przebojów i jest jednym z niewielu artystów którego przeboje
plasowały się tak wysoko w ciągu ostatnich pięciu dekad.
Ogólnie rzecz biorąc, więcej miejsc Top-1 pory osiągnęli tylko Elvis Presley, The Beatles i Westlife.
Cliff Richard nigdy nie zdobył wielkiej popularności w USA. Jego największym hitem było szóste miejsce w 1976 roku, z Devil Woman.
Rok 2006 przyniósł kolejny rekord. Cliff Richard z singlem 21st Century Christmas wspiął na 2 miejsce na brytyjskich listach przebojów i stał się jedynym artystą w świecie, który miał sześć kolejnych lat w Top Ten Hits. Cliff Richard jest teraz obok Eltona Johna artystą odnoszącym największe sukcesy na brytyjskich scenach. Posiada rekordową liczbę widzów w niemal wszystkich salach koncertowych królestwa. Dwukrotnie reprezentował Wielką Brytanię na Konkursie Piosenki Euro Vision, w dniu 6 kwietnia 1968 roku z piosenką Congratulations zdobył drugie miejsce (zwyciężyła hiszpańska piosenkarka Massiel z piosenką La La La) oraz 7 kwietnia 1973 Power to All Our Friends 3 miejsce.
Cliff Richard deklaruje się jako chrześcijanin. W Polsce znany jest od tej strony z kazań ewangelizacyjnych wygłoszonych w Warszawie w lecie 1986. Po polsku ukazała się wówczas jego książka pt. „Ty, ja i Jezus” wydawnictwa PAX Warszawa. W 1970 Grał również w chrześcijańskiej filmie „Two Penny” główną rolę. Wydał autobiografię „Kim jest Cliff?”, wydana też w 1991 roku w Polsce wydawnictwa Areopag.
Na jego dorobek składa się około 70 albumów i ponad 120 singli, nie wliczając w to różnych składanek i EP-ek. Ma na koncie ponad 250 milionów sprzedanych płyt. Ostatnia studyjna płyta Cliffa Richarda, „Soulicious”, ukazała się w 2011 roku.[separator]
Tekst źródłowy:http://de.wikipedia.org/wiki/The_Ventures; http://pl.wikipedia.org/wiki/Cliff_Richard
Neil Leslie Diamond – urodzony 24 stycznia 1941 w Brooklyn, Nowy Jork, amerykański piosenkarz i autor tekstów. Jego największe sukcesy przypadają na późne lata 60-te i dekadę lat 70-tych. Miedzy innymi z utworami Sweet Caroline, I Am… I Said,[1] Song Sung Blue i Cracklin’ Rosi znalazł się w Top-Ten list przebojów.
Neil Diamond dorastał w rodzinie polsko-rosyjskiej imigrantów wiary żydowskiej w dzielnicy New York City Brooklyn. W liceum chodził z Barbrą Streisand do liceum i śpiewał z nią w szkolnym chórze. Po szkole, zazwyczaj pomagał w sklepie swojego ojca. Na jego 16-te urodziny dostał gitarę jako prezent, na której nauczył się grać.
Na początku 1960 roku, pracując jako autor piosenek, Diament po okresie skromnego sukcesu (piosenka Sunday and Me napisana dla Jay and the Americans awansowała na 18 miejsce list przebojów) napisał otwór Titel I’m a Believer dla zespołu Monkees który przyniósł mu pierwszy międzynarodowy rozgłos. Dopiero wtedy komponuje własne przeboje, które można znaleźć również w repertuarze wielu innych gwiazd muzyki pop, takich jak Roy Orbison, Elvis Presley, Frank Sinatra, Shirley Bassey, Harry Belafonte, Engelbert Humperdinck, Julio Iglesias, Tom Jones, Daliah Lavi, Tina Turner czy Johnny Cash.
Jego pierwszym hitem był w 1966 Solitary Man (55-te miejsce), z następnym singlem Cherry Cherry znalazł się w Top-Ten list przebojów (6-te miejsce). Pierwszym przebojem numer jeden był w roku 1970 otwór Rosie Cracklin. I Am … I Said znalazł się w Top 5 w 1971 roku w Anglii i USA i Song Sung Blue z roku 1972 ponownie osiągnęły szczyty list przebojów amerykańskich. W 1972 roku został odznaczony w Niemczech przez magazyn dla młodzieży BRAVO.
Jeden z najbardziej udanych utworów, które śpiewał , ale osobiście nie napisał, to He Ain’t Heavy… He’s My Brother, miejsce 20 w 1970 roku.
W roku 1976, Neil Diamond z albumem Beautiful Noisee, wyprodukowanym przez Robbie Robertsona dotarł na szczyty list przebojów w krajach niemieckojęzycznych(1976 Austria, Niemcy 1977) .
W 1977 roku ukazał się utwór You Don’t Bring Me Flowers(Nie przynoś mi kwiatow) na płycie Glad You’re Here With Me Tonight(Cieszę się, że jesteś tu ze mną dziś wieczorem).Piosenka przejęła Barbra Streisand do jej albumu Songbird gdzie Neil Diamonds śpiewa drugim głosem. Ten wirtualny duet był tak popularny, że Diamonds i Streisand w 1978 roku nagrali rzeczywistym duecie. To nagranie stało się hitem numer 1.
W 1980 roku powstał film Jazz Singer w którym Neil Diamond obok Laurence’a Oliviera zagrał główną rolę, a także był autorem ścieżki dźwiękowej. Piosenka America osiągnęła miejsce numer 8 na liście singli Billboardu i ballada Love on the Rocks(Miłość na skałach) 2 miejsce. Muzyka do filmu okazała się być niezwykle udana, osiągając pierwsze miejsce na liście Billboard. Jednakże film nie przyniósł mu sukcesów. Po tym, Diamond odstąpił od gry jako aktor. Z powrotem do świata filmu przeniósł się tylko raz około 20 lat później, w filmie Saving Silverman (Diabeł jest kobietą) w którym wystąpił gościnnie.
W 1996 roku Neil Diamond z grupą Tennessee Moon wydaje album country, który przyniósł mu 14 miejsce na listach. W roku 2000, Neil Diamond otrzymuje w Nowym Jorku nagrodę za całokształt twórczości od Songwriters Hall of Fame. W listopadzie 2005 roku, zostaje wydany jego album 12 Songs ( 4 na liście Billboard Charts). Został on wyprodukowany przez Ricka Rubina, który wyprodukował również ostatnie cztery albumy studyjne, Johnny Cash’a. W dniu 09 maja 2008 ukazał się – po raz kolejny we współpracy z Rubinem – jego 29-ty album studyjny Home Before Dark(Przed zmrokiem), na którym śpiewa miedzy innymi w duecie z Natalie Maines, i wokalistą Dixie Chicks. Album był numerem 1 na liście Billboardów. W lecie 2008 roku, Neil Diamond rozpoczął trasę koncertowa w Europie. Między innymi wystąpił w Hamburgu, Kolonii i Monachium i po raz pierwszy na festiwalu w Glastonbury. W maju 2009, Neil Diamond sprzedał ponad 125 milionów płyt na całym świecie.
Na jego albumie z 2009 roku „A Cherry Cherry Christmas” Diament coveruje słynną piosenkę „Chanuka Song” grupy Comedian Adam Sandler. Teledysk został wyprodukowany przez DJ Ashba – gitarzysta Guns N 'Roses. Neil Diamond prezentuje go w czasie ośmiodniowego żydowskiego festiwalu świateł Chanuki, dnia 12 grudnia 2009.
W dniu 14 marca 2011 Diament występuje w Rock and Roll Hall of Fame, wraz z Paulem Simon’em. W 2011 roku piosenkarz wraca na europejskie trasy, koncertuje w Berlinie, Mannheim, Oberhausen, Hamburgu i Zurychu.
W dniu 10 sierpnia 2012 Neil Diamond otrzymał Gwiazdę w Kategorii Nagrania Muzyczne na Hollywood Walk of Fame, pod adresem 1750 North Vine Street na naprzeciwko Capitol Tower.
Diament jako pierwsza poślubił ukochaną z dzieciństwa Jaye Posner. Z tego małżeństwa urodziło się dwoje dzieci. Z drugiego małżeństwa z Marcia Murphey ma dwóch synów, którzy urodzili się w roku 1970 i 1978. Neil Diamond i Murphey rozwiedli się w 1995 roku po 26 latach. W kwietniu 2012 roku, 71-letni piosenkarz ponownie ożenił się w Los Angeles z 42-latnia Katie McNeil, która jest jednocześnie jego menedżerem i producentem.
Radia Luxembourg
Radio Luxembourg (obecnie RTL RADIO) ma swoje źródło w rozgłośni radiowej nadającej w wielu językach, która została uruchomiona w dniu 15 marca 1933 r. jako pierwszy prywatny kanał radiowy w Europie. W 1933 szefem serwisu anglojęzycznego został 23-letni Stephen Wiliams. W latach 1933-1939 anglojęzyczny serwis Radia Luxembourg swoją „sponsorowaną” ofertą programową przyciągnął szeroką rzeszę słuchaczy zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w innych krajach. Programy tej wersji w niedziele nadawano od południa do północy, natomiast w pozostałe dni o różnych porach. Komercyjność stacji nie polegała na nadawaniu reklam, lecz na zapowiedziach, w których komunikowano, że „program sponsorowany jest przez…” .
W momencie rozpoczęcia II wojny światowej we wrześniu 1939 r. Rząd Luksemburga, chroniąc neutralność Księstwa, zamknął rozgłośnię. Jej urządzenia oraz nadajnik zostały zdobyte przez wojska niemieckie i w dalszej kolejności wykorzystane do nadawania anglojęzycznych programów propagandowych zdrajcy Wiliama Joyce, obdarzonego przez aliantów przezwiskiem „Lord hau-hau”.
Wyjście wojsk alianckich z Luksemburga zwiastowało wznowienie działalności rozgłośni na falach długich, ponownie pod kierownictwem Stephena Williamsa.
Od około 1960 Radio Luxembourg zaczęło swoją linię programową stopniowo obracać w kierunku nastolatków, wyraźnie zbaczając w kierunku muzyki pop. Z anteny szybko zniknęły słuchowiska, seriale, wodewile i transmisje sportowe. Od 1963 cała emisja stacji odbywała się w oparciu o płytotekę muzyczną. Ten ruch spowodował także znaczną obniżkę kosztów produkcji programu. W latach 1968-1988 Radio Luxembourg osiągnęło szczyt popularności w krajach za żelazną kurtyną, stając się oknem na świat muzyki pop dla odciętej do tej pory od nowości młodzieży bloku socjalistycznego. Dynamiczna narracja prezenterów, wartki montaż audycji, wiadomości w pigułce, melodyjne charakterystyczne jingle, telefoniczne rozmowy na żywo ze słuchaczami (w tym z Polski, Czechosłowacji, Węgier), „power play”, czy też konwencja listy przebojów jako listy utworów które słuchacze chcieli słuchać najczęściej, składało się na koloryt radia, bezkonkurencyjnie pozostawiając w tyle nudne „artystyczne” radiofonie krajowe. Nawet w dzisiejszych czasach większość komercyjnych rozgłośni mimo stosowania technik medialnych Radia Luxembourg, nie jest w stanie go naśladować, a co dopiero mu dorównać. W tym czasie, na antenie Radia Luxembourg miał swoje 15 minut w przenośni i dosłownie Jacek Bromski, który wówczas jako DJ poprowadził krótki spot o 19:30.
W 1983 Radio Luxembourg obchodziło swoje 50. urodziny, chociaż działające na wyspach stacje komercyjne poważnie uszczupliły jego zasięg.
W 1989 w nadziei odbudowania swego audytorium, anglojęzyczny serwis Radia Luxembourg powrócił do nadawania w paśmie dziennym (po raz pierwszy od lat 50.) wykorzystując do tego celu jeden z analogowych transponderów satelity Astra, jako uzupełnienia dla starego systemu nadawania na fali 208 metrów. Nie uchroniło to stacji od kłopotów finansowych i pożegnalny spot na 208 wyemitowano nocą z 31 grudnia na 1 stycznia 1992. Ostatnią zagraną płytą był album „In the Days Before Rock and Roll” Vana Morrisona wybrany ze względu na odwołania w jego treści do żargonowej nazwy radia – „Luxy”.
Emisja satelitarna przetrwała rok dłużej. Reklamodawcy nie będąc w stanie oszacować zarówno zasięgu radia jak i kręgu odbiorców odwrócili się od niego. Ostatnim zagranym utworem był „This Will Be Our Last Song Together” Neila Sedaki.
Od tego momentu przedsiębiorstwo macierzyste Radia Luxembourg zdecydowało skoncentrować się na nowym projekcie medialnym, długofalowej rozgłośni radiowej nadającej z Republiki Irlandii – Radio Atlantic 252
Tekst źródłowy:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Radio_Luxembourg
http://de.wikipedia.org/wiki/RTL_Radio
Opublikowano dnia: 03.08.2015 | przez: procomgra | Kategoria: Historia, Wspomnienia
Proponuję również odwiedzić „DeLux 208 Radio UK – http://www.fmdab.eu/eu-offshore-am-station-1440-am-delux-208-the-stars-of-radio-luxembourg – Miłego słuchania – naprawdę warto.
Adres do „UNITED DJs Radio UK” – http://www.uniteddj.com
Witam wszystkich wielbicieli „RADIA LUXEMBOURG”. Spróbujcie wpisać w wyszukiwarce internetowej „UNITED DJs RADIO UK” Ta stacja nadaje w identyczny sposób jak „LUXY”. Prezenterami są tam między innymi ludzie z „RADIA LUXEMBOURG” – Howard Pearce, Tony Prince, Emperor Rosko, David Jensen, Mike Hollis i wielu innych. Nadają 24 godziny na dobę w języku angielskim. Jeśli włączycie, a coś będzie nie po waszej myśli, nie zniechęcajcie się, oni też mają słabsze chwile. Poświęćcie kilka godzin w ciągu dnia, a nie pożałujecie – Pozdro.
A tak tę cudowną stację wspominam w swoim klipie, wrzuconym kilka lat wstecz na YouTube…: https://www.youtube.com/watch?v=4rdJIrNk0lQ
Mam swoje 58 lat i łza się w oku kręci słucham wklejonego w poście „fantastic 15 jocks” .Przypominają mi się wspaniałe jednak lata młodości ,czas kiedy jak gąbka chłonąłem wszelkie nowinki z innego świata . Słuchałem namiętnie tego lata przez całe lata szkoły podstawowej, średniej i początki studiów . Niestety dzisiejsza młodzież nie za bardzo zrozumie nasze wynurzenia na temat czasów minionych .
To radio ukształtowało mój gust radiowy. Nie musiałem go nerwowo wyłączać słysząc sztucznie przyspieszone reklamy. To było prawdziwe żywe radio. Dziękuje za fantastyczny artykuł. Pozdrawiam Mirek 🙂
Witam serdecznie – jestem Roman z zespołu muzycznego Blue Romantic z Krakowa – przeczytałem Pana artykuł o byłym Radio Luxembourg, którego kiedyś byłem wielkim fanem i każdego wieczora pilnie słuchałem i żyłem piosenkami tego radia, które potem przez całe życie kreowało moje muzyczne style. Starałem się ożywić polskie wersje wielu piosenek z tamtego okresu, pisząc do nich własne, polskie teksty, a potem je nagrywając i na dzień dzisiejszy dysponuję sporą ilością piosenek z lat 60 – 70 ściśle związanych z Radiem Luxembourg. Jeśli chciałby Pan posłuchać tych wykonań, to zapraszam na moje Radio: http://www.blueromantic.dbv.pl na którym moi znajomi i przyjaciele słuchają sobie polskich wersji piosenek z Radia Luxembourg. Pozdrawiam serdecznie i ewentualnie prosze o jakieś opinie w tym temacie.